CÓMPRANSE VONTADES

Dí a Biblia (Génesis capítulo 25) que Xacob fillo de Isaac, neto de Abraám, comproulle os dereitos da primoxenitura a seu irmán Esaú por un prato de lentellas, aproveitándose da ocasión de que este último regresaba de unha batida de caza famento.

Os dereitos de primoxenitura significaban que ía herdar o título de sacerdote do pai e os dous terzos dos seus bens, ademais de outros privilexios.

Xacob é o Patriarca fundador do pobo israelita, os seus doce fillos dan orixe as doce tribos do pobo de Israel.

Cando de rapaz tiña que estudar as sagradas escrituras non comprendía esa avaricia de Xacob e as miñas simpatías eran para Esaú, aínda que nas ilustracións aparecese feo e peludo en contraposición coa beleza feminina con que debuxaban nos libros da historia sagrada ó seu irmán.

O que menos comprendía era que o propio deus dos xudeus (xehová) premiase con tantas bendicións a un aproveitado e miserable Xacob.

O PRECIO DE UNHA CONCIENCIA.

O pai téñame en moita estima e anque a decisión non lle correspondía a el considerou oportuno tomar consello comigo.

_” Levo máis de oito días sen poder pegar ollo. Ti sabes como penso e que non son un trocabandeiras. Pero... os fillos son os fillos...”

_”Ben que o digas. - contestei por dicir algo ó ver que se atascaba – Fillos criados traballos dobrados.”

Custábame créelo pois todos os seus fillos eran moi sensatos comprometidos e intelixentes pero pensei para min que Melito, o fillo máis novo, que había dous anos que acabara a carreira e non encontraba traballo o engatasen na mafia da droga ou que mesmo caera no consumo de estupefacientes.

_”Os fillos doen e non sabes canto...Cando os ves camiño dos trinta sen traballo, sen posibilidades de formar unha familia éntrache unha angustia, unha pena que te afunde que che pesa coma unha pedra no peito...”.

_”Desafógate, que non vai ser por iso polo que leves unha semana sen durmir. Cal é o problema?

_” A muller xa me dixo que te deixase tranquilo, que era cousa da familia, pero o Milito insistiu en que quería saber a túa opinión.”

Estaba falando con unha persoa de trato moi directo, por o que me chocaban tantos rodeos.

_”Cando mo contou eu opúxenme rotundamente -proseguiu- pero pouco a pouco fun amolecendo e agora son eu quen máis o anima. E que non quero que o día de mañá poida pensar que lle cortei as asas antes de empezar a voar.”

_”Non alcanzo a saber de que me falas. Pero sexa do que sexa, o teu fillo ten unha formación e unha experiencia da vida que non tiñamos nin ti nin eu os seus anos.”

_”Pero tiñamos traballo!. Ese é o problema o traballo!... Ó rapaz ofrecéronlle un traballo na Deputación e non sabe que facer.”

_”Sen máis, coma quen che ofrece un café”- Díxenlle con certa sorpresa.

_” Viñeron pola casa para que fose nas listas das municipais e que si aceptaba lle daban un traballo. Non dan puntada sen fío.”

Diante do meu mutismo pediume opinión:

_”Ti que opinas?”.

_” Opino que diga o que diga vaise a resentir a nosa relación. Tiña razón a túa muller é un problema de familia.

O Milito era nacionalista, os pais eran socialistas e todos me tiñan en moita estima.

A crise tamén devala as consciencias.

O que menos comprendía era que o propio deus dos xudeus (xehová) premiase con tantas bendicións a un aproveitado e miserable Xacob.

O PLAN DE ORDENACION DO LITORAL

Hai arredor de medio ano, caeu nas miñas mans un borrador da Lei de Ordenación do Litoral (POL), que propoñía o Goberno da Xunta.

Era un documento, no meu parecer, máis restritivo que o que pretendía o goberno anterior. Supuxen que ese documento non era viable polas moitas críticas internas que recibiría por parte dos alcaldes do Partido Popular, que tanto e tan ben souberon vender as restricións do plan da ex-conselleira Caride.
Vendo (con sorpresa) que non había contestación, decidín estudar con máis vagar o documento é encontrei a clave de que os alcaldes do PP se enrolaran na procesión dos caladiños:
Unha disposición, creo que a cuarta,(estou escribindo de memoria) di que a Consellería de Ordenación do Territorio, resérvase a potestade de facer actuacións ou modificacións puntuais unha vez aprobada a Lei. Falando en prosa popular o conselleiro estalle dicindo ós alcaldes do seu partido que non se preocupen, que van poder permitir construír onde queiran pois chegado o caso eles teñen a "sartén polo mango".
As nosas costas son a maior riqueza de Galicia. O que se faga con elas ou en elas actualmente ou no futuro inmediato repercutirá en gran medida no futuro económico de Galicia.

AS SETE CHAVES DO SEPÚLCRO, NON EVITAN O ROUBO DO "CODEX"

Meu bisavó tiña un irmán crego na parroquia de San Pedro de Muros. Contaba unha artimaña, que lle confesara o cura , que artellou un  párroco de unha aldea da Costa da Morte, para atraer ós feligreses que se distanciaran da doutrina cristiá, deixando de acudir ós oficios e de pagar a oblata:

Fixo desaparecer a imaxe do patrón que enterrou  no medio de un camiño, e deitou un ácido arredor. Cando no amencer pasou o primeiro carro de bois, os animais ó pisar o ácido recuaron. Non houbo maneira de facelos pasar. Cambiáronos por outra parella e tampouco tiveron éxito.

“Isto é cousa do demo”

Correuse o conto por toda a aldea e mesmo o crego presentouse co hisopo da auga bendita. Esparexeu unhas pingas que o caer no chan fumegaban.

“É un sinal do ceo”

Cavaron no camiño, apareceu o santo e os fieis volveron os oficios e o que era máis importante, pagaron a oblata.

Se alguén me dixese que roubaran a torre Eiffel, pareceríame un desatino. Non pola dificultade de metela no furgón no que sempre foxen os ladróns das películas, tamén porque non tiña futuro o roubo, pois non se podería negociar con ela. Quen compra algo único que é roubado e non o pode nin mostrar para presumir?.

O mesmo se pode dicir do Códice Calixtino, non se pode vender. Só algún onanista místico, que lle produce orgasmos a súa contemplación, pode ter interese en posúelo. Se este onanista non é un pirómano tolo, o códice, tarde ou cedo acabará por aparecer.

Pero tamén pode ser que se trate de unha operación de marqueting, é unha hipótese que non se pode descartar: Promocionar o Camiño e a cidade de Santiago, resucitar valores esquecidos da influencia da Igrexa na nosa cultura, promocionar un libro que está a punto de publicarse ou unha película que se pretende rodar sobre o tema.

Cando o milagre se produza os fieis correrán a pagar a oblata.

CONCELLEIROS NAS FAUCES DOS LEÓNS.

Mandaron ós gladiadores a loitar na area do circo contra os esbirros do emperador. Poucos lograron saír vivos. Os poucos que o lograron agora están os pés dos leóns.

Estoume a referir, como ti, intelixente lector te imaxinas os concelleiros do BNG e do PSOE, que resistiron a forza da xurrada azul, e manteñen posibilidades de formar goberno de coalición, por sumar máis concelleiros que o PP. E o caso de Vigo e de Pontevedra, pero tamén o de moitos outros concellos de Galicia, pequenos concellos nos que todos se coñecen e nos que é fácil chantaxear ou comprar vontades.

Estoume a referir tamén ós secretarios xerais dos socialistas e dos nacionalistas (portavoz nacional), abocados a entenderse e a tratar de mandar mensaxes de entendemento ós progresistas galegos, que son máis dos que eles pensan, e que se manifestarían nas urnas se visen que por encima dos intereses da súa tribo, están os intereses xerais de Galicia.

Estes dous señores tiñan que presentarse na mesma noite electoral, unha vez coñecidos os resultados, diante da cidadanía galega mandando unha mensaxe de unidade, con unha vontade inequívoca de alcanzar un pacto para todos os concellos nos que tivesen posibilidade de gobernar.

A decisión de deixalo ó libre albedrío de cada agrupación, demostra unha falta de coñecemento da realidade galega, que os descualifica como máximos responsables, por non prever as consecuencias.

Pensan o señor Pachi Vázquez e o señor Guillerme Vázquez, que os concelleiros son uns heroes, capaces de enfrontarse as presións, ameazas, intimidacións e chantaxes que van a sufrir por parte dos que xa foron capaces de facer que se retirasen candidatos das listas electorais, cando non tiñan máis capacidade que a de atraer uns votos?

Un pacto cubriría as costas dos concelleiros electos, pois por encima tiñan unha cobertura que apuntalaba a súa postura: “son acordos do partido”.

Eu sei que o día 11 de Xuño, lamentarán non ter formulado este acordo.

Os concelleiros que resistan o embate e logren librarse das fauces do león, haberá que consideralos uns heroes.

Levantemos o polgar por eles.    

NO DÍA SEGUINTE: MAREA AZUL NO SALNÉS

As veces búscanse escusas ou xustificacións que non teñen fundamento real. 

Diante da enchente azul que desbordou as praias do Salnés, deixando a tremer edificios tan sólidos coma o concello da Illa de Arousa, os prexudicados tratan de explicarnos o porque da súa derrota.

Hai que renderse á evidencia, por poucos ou por moitos votos o PP gañou en todos os municipios do Salnés.

Aínda que en cada municipio hai que darlle distinta lectura.

No Grove e na Illa os partidos progresistas acadaron máis votos que os conservadores e están en condicións de poder gobernar, nos restantes concellos gobernará o PP.

Falando de xustificacións, escoitei esta mañá a un responsable comarcal do PSOE, dicir que o paro lle pasara factura. Pois non acabo de explicarme porque o paro lle pasou factura a el e non ó alcalde do Grove, que é o concello (con Vilanova) con máis paro. Tampouco lla pasou ó alcalde de Vigo, con bastante máis desemprego.

Ademais o problema do desemprego tamén lle atañe á Xunta. Para que temos unha Consellería de Traballo?

Si o Presidente da Xunta non acabou con el nos 45 días da promesa, ven podía eliminar a Consellería e cargar toda responsabilidade sobre Madrid, como xa fai.

As causas son outras e tanto o PSOE, coma o BNG, coma EU, deben ollar para dentro, ver os fallos que cometeron, ver si acertaron cos seus candidatos, ver si souberon chegar cos seus programas ó electorado, ver si os partidos necesitan unha rexeneración e sendo así retirar dos estantes os iogures caducados.
É dificil convencer cos medios de comunicación tradicionais controlados pola dereita, de acordo. Pero hoxe están as redes sociais
que ademais de ser gratis chegan a un sector proclive ás novas ideas, como é a mocedade, que se alonxa cara a abstención cando non se arrima ó sol que máis quenta na procura de alcanzar algunha farangulla da mesa do señor en forma de traballo.

Vendo a xestión de cada un dos gobernos municipais na lexislatura finalizada, non vexo que os gobernos do PP fixesen máis ou mellor xestión que os progresistas. Si me limito os dous concellos que mellor coñezo: A illa de Arousa e Vilanova, hai que recoñecer que o alcalde da  Arousa fixo unha xestión mellor que o alcalde de Vilanova. O alcalde de Vilanova subiu en votos o da Illa, baixou.

Non foi unicamente a xestión. Foron unha serie de fallos en cadea que propiciaron a “debacle” da esquerda, por encima de calquera outra comarca da provincia.

Hai unha política que practica moi ben o PP, que eu chamo a da "man polo lombo". Esa campechanía e proximidade calculada, da moitos máis votos nunha sociedade rural, come é a do Salnés, que a mellor xestión.

Os partidos progresistas deben aprender esta lección. Hai que facer xestión, pero tamén hai que saber vendela. 
De non ser así condenarannos a vivir na comarca máis reaccionaria de Galicia. Que non é pouco!

A HORA DO SALNES, A HORA DOS ALCALDES

 O Salnés é unha comarca potencialmente rica, con grandes recursos que non están debidamente aproveitados.

O Salnés é o val máis fértil de Galicia, con un microclima único en Europa orixinado polo curso do río Umia que corre en dirección Norte-Sur, protexido dos fríos ventos do Noroeste e recibindo máis horas de sol que os demais vales galegos. Esta circunstancia orixina que se dean cultivos que non se dan no resto da comunidade e a posibilidade de poder cultivar con éxito novos produtos agrícolas de alta rendibilidade económica que hoxe se están importando de Suráfrica ou Nova Celandia, de lugares con climas semellantes o noso.

A riqueza paisaxística é aínda portentosa, o río, a súa vexetación, as pozas, as cascadas, o monte Lobeira, os miradoiros, as veigas e viñedos, as lameiras protexidas da desembocadura do Umia, enseada de O Grove e Carreirón (RAMSAR e ZOPA), as praias, os paseos marítimos coa perspectiva da ría de Arousa e as espectaculares posta de sol, as illas de Cortegada e Sálvora incluídas no único Parque Nacional co que conta Galicia e un longo etc.

O Salnés está aberto a ría máis grande e máis rica do mundo: con moitos recursos en pesca, marisqueo e cultivos mariños.

O Salnés conta con un patrimonio artístico monumental único e variado, igrexas e capelas románicas, mosteiros lendarios como o da Armenteira, o pé de cincuenta pazos, pontes e casas fidalgas. Un patrimonio ligado as artes ou as letras dos seus máis esgrevios representantes, Cabanillas, Camba, Valle-Inclán, Asorey ...

Todo este potencial, moi mal aproveitado, ten que ser un xerme xerador de postos de traballo.

En facer realidade este potencial teñen moito que ver os alcaldes e a propia Mancomunidade do Salnés. Na actual situación de desemprego non podemos votarlle a culpa unicamente ó arbitro (resida en Madrid ou en Santiago), os rexedores municipais teñen o deber de facer aflorar esa riqueza oculta, eses recurso que a natureza nos regalou.

É difícil comprender que na comarca a taxa de parados (conforme os dados requiridos do INEM) supere o 10 % da poboación activa, salvo os concellos de Sanxenxo (9%) e a Illa de Arousa (8%).

E de salientar o concello de Vilanova de Arousa, que sendo potencialmente o máis rico (dispón das terras máis fértiles, da riqueza paisaxística máis variada, de un polígono industrial, portos, esteiros, magníficas praias, de un amplo patrimonio monumental e cultural) sexa un dos dous Concellos co maior índice de paro da comarca.

Comentando estas estatísticas, pensamos en botarlle unha visual ós programas dos distintos aspirantes (non dicimos partidos, porque agás no lema de campaña, no demais, dentro do mesmo partido poden manter posturas encontradas) ós gobernos municipais da bisbarra, para ver que propostas nos ofrecen para a creación de emprego.

Encontrámonos con algunhas tan controvertidas como a de un alcalde en funcións que ofrece PROGRESO E TRABALLO, e como o “ábrete sésamo” de Alí Babá, fala de unha gran área comercial xestionada por unha multinacional, que nos mostrará os seus tesouros, sen contar que os

beneficios emigrarán e que mata máis postos de traballo que os que crea.

Dos programas estudados chámanos a atención o que presenta o candidato do PSOE de Vilanova, Jorge María, que fai unha serie de propostas sinxelas e realizables, con un desenvolvemento sostible dos recursos do concello e que son exportables a todos os municipios da comarca, dentro de unha vontade de entendemento mutuo, entre os concellos afectados en cada proxecto e as partes implicadas na súa implantación.
• Propón mellorar a rendibilidade dos montes mancomunados, dedicando zonas axeitadas a fruticultura ou viticultura e creando no monte Lobeira (Vilanova e Vilagarcía) un centro experimental de recuperación da fauna e da flora autóctona. Con un centro de interpretación para o seu estudio e como recurso turístico controlado.
• Tamén trata de facer máis rendible a agricultura, creando cooperativas de produtores e unha lonxa e unha rede de distribución. Experimentar con novos cultivos de gran rendibilidade, que comezan a demandar os mercados e que actualmente se están importando de países lonxevos de climas semellante o noso.
• Pretende convencer as Confrarías de pescadores para un mellor aproveitamento dos esteiros, lameiras e zonas infestadas, actuando sobre as mesmas e aumentando a produción marisqueira.
• En materia turística, pretende fomentar o turismo ligado as actividades tradicionais, turismo agrícola ou pesqueiro, como complemento ós ingresos do sector primario e tamén como intercambio cultural entre as cada vez máis lonxevas formas de vida. Pero, non esquece que dispoñemos do mellor clima de Galicia, co maior número anual de horas de sol. Por iso ve posible convencer a propietarios dos terreos o capital privado e a propia administración, para a construción de un gran parque acuático, que mova ó turismo en todas as estacións do ano.
• É a hora dos alcaldes. E a hora do Salnés.
• Sabemos que cada candidato, sabe mellor que nós o que precisa o seu pobo. Pero non debemos esquecer, o que pasou cos Reinos de Taifas, que por tirar cada a un para si, perdéronse todos.
• Sería unha postura prometedora que os candidatos que cheguen á alcaldía nas próximas eleccións,
• fagan súas estas propostas, e outras que poidan ser de interese para o desenvolvemento da comarca, e que a Mancomunidade de Municipios do Salnés recobre protagonismo e deseñe políticas de progreso para poñelas en valor diante das distintas administracións.

Firmado:

Joaquín Javier Gago López (Ex Alcalde de Vilagarcía de Arousa)

Sito Vázquez (Ex Alcalde de Vilanova de Arousa e Fundador e Primeiro Presidente da Mancomunidade de Municipios do Salnés)

• 
  

XENERACIÓN PERDIDA (Na memoria de Pacheco)

Foise. Pero xa non estaba.

Foise de un xeito tráxico, purificado polas chamas. Pero xa non estaba.

Cando aínda estaba era un mozo calado, pero agradable no trato, ben falado, con un toque de timidez, pero que non chegaba a ser introvertido. Diría que era prudente nas súas manifestacións.

Van alá máis de vinte anos que José Francisco era e tamén estaba.

De un tempo a esta parte foise indo dos veciños, dos amigos, da familia. Meteuse dentro de si coma un caracol na súa cuncha. No dicir da xerga dos seus colegas ”estaba pa alá”.

Andaba coa ollada perdida no ningures.

As varandas da ponte da Arousa contaban os seus paseos cotiás.

Fóisenos. Pero xa non estaba.

Fóronse indo todos, marcados por un final lúgubre.

Da foto do equipo de futbito so quedan tres.

Tamén teño na memoria outros que se foron e non están na foto. Eran de Vilanova.

♠ ♠ ♠

Pero tamén se foro de O Grove, de Cambados, da Arousa, de Vilagarcía, de Vilaxoán, coma P.

P. vivía cos avós, seus pais emigraran a Alemaña.

Unha tarde chegaron a Alcaldía do Concello de Vilanova dous vellos, a beira dos setenta anos, eran os avós de P. (O Concello dispoñía do primeiro e único centro público de rehabilitación e de axuda ós drogodependentes: ADRO).

O vello tomou a palabra e púxome en situación:

-...Ó primeiro tirábanos o diñeiro da carteira, despois, cando demos por agachalo perece que o cheiraba e sempre daba co sitio. Logo empezaron a desaparecer as cousas, a radio, o tocadiscos que lle regalaron os pais, os reloxos, a televisión...Cando xa non quedaba nada que levar, pasou a esixirnos cartos. ¡Poñíase feito un tolo! Non tiñamos máis remedio que darllo.¡Chegou a poñernos as mans encima!...

A vella asentía pero quixo defender o neto:

-Agarrounos e abaneounos pero non nos golpeou.

• Onte - proseguiu o vello-, chegou feito unha furia esixíndolle a avoa 5.000.-pesetas, como
• se negou, pois andamos sen diñeiro, colleu unha tixola con aceite e púxoa o lume, cando estaba a ferver agarrou a vella polo peito, obrigouna a sentar nunha cadeira e ameazouna con envorcarlle o aceite na cabeza. Eu acudín os gritos...Non puido conter a emoción parou o relato e fixo que limpaba os mocos, xesto que aproveitou para enxugar unhas bágoas que levaban tempo brillando nos ollos e puxando por caer.
• Tiña agarrada con unha man polos cabelos e coa outra sostiña a tixola. “Ou me das os cartos ou envórcolle o aceito pola cabeza a túa muller”.
• ¡Non te atreverás!
  A muller beixou unha media que tapaba unhas vendas que cubrían as bochas producidas polo aceite derramado.
• Tiven que pedir os mil pesos que eu non os tiña.

♠ ♠ ♠

A epidemia tamén chegou a outra banda da ría, o Barbanza, e os pobos do interior do Salnés. A Ribadumia,a Caldas, a Moraña. De Moraña era E.

Tiña trinta  e poucos anos, unha vida montada, era policía nacional e tiña unha moza bonita e con formación. E. foi separado do “corpo de seguridade do estado”. Levaba case dous anos en rehabilitación. Cando me confesou o que segue foi un mes antes de volver a ingresar no “corpo”:

-Estou seguro, levo máis de un ano limpo, sen meterme nada. Pero hei de recoñecer, que todas as noites o último pensamento antes de durmir non é para M. (a súa moza), que é para “ela”

-¿Para a heroína?

Asentiu

Un ano máis tarde volvera a caer no “cabalo”

Fóronsenos moitos, os máis arriscados, enrolados nunha rede de ignorancia e de prexuízos, que pescou en todos os portos da ría. 

Non so en Vilanova.

FIXO HOXE 30 ANOS. O 23 F NO SALNÉS, A TRAMA CIVIL?

Era o 23 de Febreiro de 1981. Cando soa o timbre do teléfono acababan de dar as seis e media da tarde no reloxo da igrexa parroquial da Illa de Arousa. Estaba na trastenda da librería que rexentaban a miña muller e súa irmá. O outro lado do teléfono, un amigo, que me chama desde a capital da provincia para preguntarme que pensaba facer.

Diante da miña estrañeza pola pregunta cóntame que facía uns minutos que se acababa de producir un golpe de estado.

-Un tenente coronel da Guarda Civil entrou no Congreso empuñando unha pistola. Hai compañeiros que están pensando en largarse.

Eu era o alcalde de Vilanova de Arousa, aquel luns á tarde non fora ó concello, pois pensaba ver na televisión o discurso de Calvo Sotelo, xa investido como presidente. As seis comezou a votación da investidura. Como era nominal demoraba o seu tempo. Calculei que o discurso se produciría sobre as sete polo que non tiña prendido o televisor nin a radio.

Era tan grande o desinterese da poboación pola retransmisión da sesión, que cando me chama este compañeiro xa pasaran 10 minutos e no meu entorno ninguén tiña coñecemento do feito.

No discurso de presentación da candidatura do venres día 20 Calvo Sotelo anunciara concesións e chiscos de ollos os sectores descontentos. Pensei que a ameaza de un golpe de estado ( que eu non concibía na Europa dos oitenta), quedaba esconxurada.

Non me pasou pola cabeza fuxir. Pensei en aquel momento que non pasaría de unha intentona.

Mais tarde, atando cabos, decateime de perigo que corremos moitos demócratas.

Sen ter dado por ela entón, eu tiña información que me daría as claves de unha trama civil armada fornecida por contrabandistas da comarca.

Antes de pasar a publicar feitos que silenciei durante 30 anos, quería comentar como estaba a situación e como se chegara a profunda crise política que afectaba ó goberno do reino e ó partido que o sustentaba:

                                                                Calvo sotelo

Ruído de sables

O nove de abril de 1.977, (véspera do domingo de Pascua), é legalizado o PCE (o temido partido comunista), indo o goberno de Adolfo Suárez máis alá do que o poder militar estaba disposto a asumir. O consello superior do Exército móstrase desconforme, aínda que di acatar a legalización. A partir de esas datas os sectores máis retrógrados comezan a mobilizarse, co fin de facer fracasar a transición democrática. No mes de outubro de 1978 descóbrese a Operación Galaxia, que estaba preparando un intento golpista.

Ruxerruxe de sotanas.

Outro dos poderes fácticos que en parte se mostraba en desacordo co decorrer da transición democrática era a Igrexa Católica, que se manifestaba a través dos medios que controlaba e a veces utilizando os púlpitos.

Cara al sol.

Vellos falanxistas e os seus delfíns e achegados fan unha labor de zapa para desprestixiar os avances democráticos (Guerrilleros de Cristo Rey, Fuerza Nueva e outros grupos de extrema dereita) cometen accións terroristas ou intimidatorias.

ETA, bota unha man.

O terrorismo de ETA rexeita o proceso de democratización e acentúa a súa actividade, desestabilizando o proceso e aproveitándose da tensión mediática que xera.

A UCD, un niño de víboras.

A Unión de Centro Democrático, partido que sostén o goberno de Adolfo Suárez era un conglomerado que aglutinaba en torno ó poder a antigos franquistas reformistas, tecnócratas, conservadores demócratas, liberais e ata socialdemócratas. Era un partido de intereses, sen ideoloxía definida. As tensións que premían o goberno ían posicionando a súa militancia e esnaquizando ó partido, enfrontándose as diferentes sensibilidades provocando dimisións, ceses e cambios de goberno.

O PSOE, aperta.

Diante da crise de goberno e de unha situación económica grave o Partido Socialista promove en maio de1980 unha moción de censura contra Adolfo Suárez. Ainda que supera a moción, a debilidade do Presidente do Goberno diante dos seus é clamorosa.

O descontento de grandes sectores do Exército e da Igrexa é meridiano, os seus medios e os afíns, que eran a maioría, intoxican á opinión pública. En Xaneiro de 1981, Adolfo Suárez vese forzado a dimitir como Presidente do Goberno.

O mes de febreiro vai a ser de frenética actividade por parte de todos aqueles que intentan trabar o proceso democrático. Os xornais de extrema dereita publican artigos claramente golpistas, ETA reta ó Goberno con asasinatos e secuestros, os deputados de Herri Batasuna abucinan os Reis en Guernica...

Co fondo de este asfixiante panorama que expoño procédese a substitución de Adolfo Suárez. Despois de un congreso extraordinario a UCD, propón como candidato a Leopoldo Calvo Sotelo. A sesión de investidura vaise celebrar o día 20 de febreiro.

Pensábase que Calvo Sotelo, podía ser o remedio para atallar a situación por tratarse de un político

máis conservador, procedente de unha familia de políticos de dereitas entre os que destacaba seu tío José, Ministro de Facenda na ditadura de Primo de Rivera e considerado polo franquismo o primeiro mártir do Movimento. O Candidato tiña sona de prudente e con boas relacións co Exército e coa Igrexa.

Moitos pensamos, despois de escoitar o discurso de Calvo Sotelo, que a viraxe a dereita era tan notoria que calmaría os exaltados ánimos dos nostálxicos golpistas.

Na madrugada do día 24 de febreiro estaba rodeado de amigos, que se congregaran na miña casa mentres outros facían rondas controlando os movementos de entrada nos peiraos e tamén as casas de algúns coñecidos fascistas. Catro barcos estaban preparados para fuxir en canto se concretase un perigo real. A primeiras horas da noite un ruidoso grupo de mulleres baixou pola Torre (A rúa que baixaba da Igrexa ó centro do pobo) berrando. Ó pasar por diante da casa dos meus sogros ameazaron “¡O teu xenro vai ser o primeiro! ¡Porco, comunista!”

Non me preocupei, sabía que no peor dos casos, sen recibir axudas de afora non se atreverían a meterse comigo. Máis de un 80% do electorado votáranme nas eleccións municipais. Sabía que era algo máis que un home, en aquel momento convertéronme en un símbolo. Esta seguridade, despois das tensións, fixo que á medianoite caira rendido polo sono. A unha e un cuarto alguén me despertou: “Está falando o Rei”.

Os amigos fóronse indo o longo da madrugada. As cinco cando se rende a facción do exército sublevada vanse os últimos.

Durmín unhas horas e funme para Vilanova na motora de pasaxe das nove. A pesar de que era martes, día de mercado en Vilagarcía, viaxaba pouco xente. Algúns comentaron que ouviran dicir que tiña fuxido en un barco e outros sobrevaloraban o meu valor, coa típica expresión xenital.

A TRAMA CIVIL.

Os acontecementos que vou relatar vannos a levar a conclusión de que existía unha trama civil que dispoñía de armas e que estaba encargada de eliminar no primeiro momento os elementos considerados perigosos.

O Bar Santos:

As chamadas forzas vivas de Vilanova (Villanueva de Arosa o de los Mercedes), seguíanse reunindo no Bar Santos, que para o caso era o único bar que pola situación e polos servizos que dispoñía merecía a aprobación da burguesía. Inda que tamén era un bar popular, que ofrecía o mellor albariño de colleita (nese mesmo ano un viño da súa adega levou o primeiro premio da Festa do Albariño) e unhas suculentas tapas preparadas pola muller de Benito, o propietario, que era unha excelente cociñeira. Entre os médicos, directores de centros de ensino, conserveiros, armadores,empregados de banca e tamén algún contrabandista, á hora do aperitivo non faltaba o propietario da motora de pasaxe da Illa de Arousa.

A maioría de estes seareiros do bar Santos eran declarados franquistas. Na noite do día 23 reuníronse no reservado e consumiron mais alcol do habitual e varias follas de caderno.

O día 24 erguinme cedo e ás nove e media da mañá estaba no concello. Entre os funcionarios houbo un murmurio, pero ningún me fixo preguntas persoais. Notei certa solidarizade en moitos de eles.

Ás dúas e media da tarde cando regresaba do concello a pé, como facía habitualmente, para coller a motora de pasaxe que me levaba a illa de Arousa adiantei o propietario que acababa de saír do bar e encamiñábase á motora ranqueando, pois tiña unha leve coxeira e trinta anos máis ca min.

Tiñamos unha relación tensa desde o verán anterior, que tivo que retirar unha suba ilegal dos prezos da pasaxe por denuncia da Confraría e do Concello.

Paseino sen saudar, e cando le levaba sacados uns oito ou dez metros ouvín que alguén me chamaba “cornudo!”. Virei en redondo e vin que na rúa a aquela hora non había máis ninguén que nos os dous. Parou a uns cinco metros de min.

_Que lle pasa?- díxenlle en un reto

Estaba vermello cos ollos inxectados, pensei que podía estar algo bébedo.

Ollándome con cara de desprezo levantou a ma dereita co puño fechado e o dedo índice estendido como se fose unha navalla pasouna polo pescozo o tempo que cuspía unha ameaza:

_Desta salvácheste! Pero estás na lista. -E mostroume un papel que levaba no bolso da chaqueta.

Eu dei media volta é díxenlle:

_Pola memoria de seu pai, cale a boquiña!...

O pai fora fusilado polos falanxistas da illa de Arousa no ano 1936, por o delito de facer unha viaxe extraordinaria con un deputado socialista nos anos da República.

Descarga de armas no Terrón.

No mes de decembro de 1980, arredor das festas do Nadal estaba comigo no despacho da alcaldía do concello un mozo que vivía das “descargas”. Tiña boa relación persoal con el e comentábame de

que ían as descargas, que en esta época eran esencialmente de tabaco e algo de hachis.

Aquel día comentoume que o mes anterior participara en unha descarga de armas na praia do Terrón.

_Escolleron os máis fortes. Non lle importaba con quen traballaras.

Díxome os que foran de cada clan. Eran oito en total e pertencían a tres clans distintos de contrabandistas.

Escoitábao con un certo escepticismo pois parecíame unha imprudencia que co ben que lle ía ós tres contrabandistas que me tiña nomeado, agora se fosen a complicar a vida con unha mercadoría de moito máis risco.

_Pero, dixéronche que eran armas? Pregunteille estrañado

_O contrario. Dixéronnos, que si isto se sabía pola boca de algún de nós que pagaríamos todos. Eran caixas de madeira de uns cincuenta quilos que transportamos por parellas. Un escorregou nun con, que estaba mollado e caeu a caixa e rolos polo con e bateu nunha pedra e abriuse. Eran fusiles moi modernos.

Sorprendeume que fosen fusiles, pois eu pensaba que o contrabando de armas en países en paz era de pistolas. Logo contoume que os cargaran en dous land rover e que os descargaran en Cambados no Centro Parroquial.

_Ti estás seguro do que dis, rapaz?. Pregunteille incrédulo.

_Seguro, estaba alí o cura!

_Víchelo cos teus ollos?

_Vin...pero se cadra como era de noite e tiñan as luces apagadas...Eu que sei?. Anque había bastante claridade da lúa.

Cando se foi freguei os ollos como si sufrise unha alucinación e dixen para min. “Isto é unha tolería, este rapaz estase quedando comigo.”

O Párroco de Cambados e o xeneral Armada.

Era público en toda a comarca do Salnés que o cura de Cambados tiña boas relacións cos máis importantes contrabandistas. Non era o único, os contrabandistas eran xenerosos coas parroquias.

Tamén se comentaba que simpatizaba con ideoloxías de extrema dereita.

O xeneral Armada tamén simpatizaba coa dereita máis radical. Foi cesado en 1977, como secretario xeral da Casa Do Rei, por pedir o voto para a Alianza Popular utilizando o selo real.

O xeneral Armada tiña moitos amigos en Galicia militantes de AP. Entre eses militantes había destacados contrabandistas da comarca.

O xeneral Armada é parente dos Gil Armada (Pazo de Fefiñáns) de Cambados  vila que visitaba todos os veráns e entre os seus amigos estaba o cura .

O xeneral Armada era o “Tapado” do fallado golpe.

Parte de estes datos coñecinos bastante máis tarde. Velaí que tardase en ver a relación que podía haber entre o intento de golpe de estado e o, para min inexplicable (en aquel momento) contrabando de armas de guerra.

Agora fagámonos unha pregunta:

Para quen eran as armas? (Para o exército, non, que xa as tiña)

A MEDIA LUZ (LETRA DE UN TANGO)

Y todo a media luz...

Que brujo es el amor

A media luz los besos

A media luz los dos

Y todo a media luz…,

Crepúsculo interior

Que suave terciopelo

La media luz de amor.

Foto Voz de Galicia

Así acaba o popular tango, que tan ben retrata á clase media acomodada nos felices anos vinte do século pasado das ribeiras do mar da Plata.

Esa media luz,de suave terciopelo, que incita ó amor,é unha luz austral, que se da no outro hemisferio.

No noso hemisferio, e nestes tempos que corren, as medias luces parece ser que se aproveitan máis para apuñalar polas costas,que para os arrumacos amorosos, anque non coñeza ningunha canción que de fe do que insinúo.

A Ponte da Illa, coma o tango, está a media luz.

Van alá case catro anos que a Xunta (no goberno do bipartito) aprobou unhas obras de mellora da Ponte. Un proxecto que mellorou as condicións de uso con paseos de bicicleta e peatonais e sobre todo as condicións estéticas, pois logrouse transformar unha obra pesada e triste en unha obra lixeira, aberta e nada chocante.

O actual goberno, obrigado a realizar estas melloras, foinas dilatando (penso eu, se cadra, erroneamente) para facer coincidir o fin coa campaña das eleccións locais previstas para o mes de maio, e vir o Conselleiro ou o Presidente co seu séquito a vendernos a herdanza que nos deixaron outros.

A ponte ten luz no occidente, que lle corresponde ó Concello de Arousa e está a escuras polo nacente, que lle corresponde o Concello de Vilanova, conforme dispuxo a Xunta nas estipulacións do trato da segregación.

O alcalde de Vilanova é un "populisto" en contra da opinión de algúns que o consideran un "popuparvo". Sosteño que é un político listo, porque foi capaz de gañar catro eleccións vendéndolle o pobo fume. En dezaseis anos de xestión non conseguiu facer un investimento semellante ó que se fixo no Concello nos difíciles anos oitenta. O Alcalde de Vilanova sabe que se gañan máis votos acudindo os enterros e festas, casamentos e bautizos e unha palmadiña no lombo dos paisanos,que pedichando polas consellerías e os ministerios. Tamén sabe que manter a vella confrontación entre Vilanova é a illa de Arousa, da votos (¡Que se fodan os da Illa!).

E agora, si se me permite un consello para o señor alcalde de Vilanova:

 Estas dúas localidades cada vez están máis próximas non só pola construción da ponte, tamén o están por moitas outras relacións familiares e de amistade que a ponte xerou.  Moitos vilanoveses aman a Arousa e disfrútana e outros añoran os seus logros.

 Poida que esta vez o tiro lle saia pola culata.

Voz de Galicia

QUE O 2.011 NOS DEVOLVA A ILUSIÓN.

Hai anos que nos pintan o futuro con refrexos dourados. Hai anos que nos envolven con un muro de noite e mostrannos un futuro negro.

Anque tamén é certo que nunca chove a gusto de todos. Moitos fomos os que soportamos estoicamente as inclemencias de estes últimos anos, moitos foron arrastrados pola xurrada e máis dos que semella "puxéronse as botas".

Pero como di o proverbio :

Non hai sorte que non se acabe, nen mal que cen anos dure. 

Moitas familias e moitos pequenos comerciantes e industriales da comarca levan uns anos pasandoo mal. 

Esperemos que o 2.011 rompa esta "mala racha" e leve as augas con mesura os nosos muiños.

Se non podemos facer nada por mellorar a economía, fagamos o que estea nas nosas mans por mellorar a Natureza.

Por um mundo máis limpo!

Feliz Ano Novo!